28. Recenzja ~ Gliniarz - Laurelin Paige i Sierra Simone

Tytuł : Gliniarz
Autor : Laurelin Paige i Sierra Simone
Tom : 1
Ilość stron : 423
Wydawnictwo : Kobiece
Ocena : 5-10

Bardzo ciężko było mi pisać recenzje tej książki, ponieważ się na niej zawiodłam. Możliwe, że moje oczekiwania przerosły tą pozycję. Spodziewałam się prawdziwego rollercaostera emocjonalnego, a otrzymałam dość przeciętną historię. Sami bohaterowie średnio mi się spodobali i myślę, że nie zapadną mi pamięć, świadczy to o tym, jaka jest ta książka. Przejdźmy to tego, co w każdej literaturze jest najważniejsze, czyli do fabuły. Jest ona dość przewidywalna, moje serce nie przyspieszyło przy czytaniu. Przedstawiona jest hstoria młodej kobiety przed 30-stką uważająca, że jej życie się skończyło i nie ma już sensu. Nie chce uczestniczyć w żadnym z poważniejszych związku, dlatego unika mężczyzn jak ognia. Pracuje w bibliotece, gdzie dużą część swojego czasu poświęca dzieciom. Pewnego razu zostaje wezwana do szkoły z powodu jej podopieczenej. Właśnie tam spotyka po raz pierwszy przystojnego policjanta, który od pierwszego wejrzenia zakręcił w głowie młodej bibliotekarce. Okazuje się również, że jest on bratem jej koleżanki z pracy, przez co zmuszona jest do nieoczekiwanych spotkań z nim. Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie uległość głównej bohaterki, która w końcu uznaje, że nie chce mieć chłopaka, ale mimo to postanawia iść na randkę z nieznajomym policjantem i złożyć mu dość nietypową propozycję. Tak... Z tyłu książki nie kłamali. Ma ona zamiar mieć dziecko z młodym policjantem, żeby spełnić własne marzenie i przestać być samotną. Jak pewnie się domyślacie, przez całą książkę mamy staranie się o potomstwo co moim zdaniem jest dość żenujące. Sądziła,  że uzyskamy tutaj silną kobiecą postać, a tak naprawdę autorki przedstawiają zdesperowaną przyszła matkę, która sądzi, że zaczyna umierać gdyż za niedługo będzie miec 30 lat. Przez większość tej książki nie mogłam wytrzymać jej zachowania, jak i postępowania. Doprowadzała mnie do białej gorączki. Na szczęście pod koniec zaczęłam się wciągać w tę historię, robiło się coraz ciekawiej. Zaczęłam patrzeć na nich trochę z innego punktu widzenia, choć uważam, że to 100 stron nie naprawi prawie całej książki. Podsumowując, początek był zły, powiedziałabym, że po prostu tandetny, ale za to końcówka przykuła moją uwagę i naprawdę mi się spodobała. Jeśli chodzi o okładkę, to nie jest moja ulubioną. Wydawnictwo Kobiece ma o wiele więcej piękniejszych arcydzieł na swoim koncie. Fajnie przedstawia klimat tej książki, bardzo spodobał mi się napis (raczej na zdjęciu nie będzie tego widać), który jest taki gładki i błyszczący bardzo fajny w dotyku, polecam.